"How many times he've been in your dreams?", tanong ng Psychiatrist kong si Mr. Euhance Y. Durango. I've been consulting to him for almost one year.

　　That one year made me suffer and live in so much pain. There are times that I attempt to hurt and kill myself. Bacause that pain lead me to be insane. I'm so depress that I can't tend to eat, neither to sleep. Actually, I only eat when Mr . Alfonso calls me and remind me not to skip my meal. Indeed, I don't want to sleep since he's only visiting me in my dreams. And that will be a torture of mine.

　　Nagpaulit-ulit ang tanong ni Mr. Alfonso sa isip ko. Inaalala ko kung ilang beses ko na nga bang napapanaginipan iyon. Hindi ko na mabilang, kasi walang umaga na hindi ako nagigising na hindi umiiyak. Masakit pa rin talaga sa akin ang mga nangyare. Parang kahapon lang kung baga. I don't want to live my life anymore. I used to live in past, where he and I were together. Ayokong mabuhay sa panahong ito dahil wala na siya. Hindi ko matanggap na hindi na siya babalik pa. Hindi ko nasabi ang dapat ko na sanang sabihin. Kasi napakamakasarili niya, nagdesisyon siyang iwan ako na di man lang inisip kung ano ang mararamdaman ko.

　　"Let your tears fell down.", aniya nang mapansing tumutulo na ang luha ko. Wala akong sinagot, sa halip ay pinahiran ko lang ang luha ko.

　　"Share me your pain and grudges. Feel free to cry.", sabi niya habang hinihimas ang likod ko.

　　"Why you're always asking me to share my pain. I'm damn tired! You already know everything! So stop forcing me to tell you again!", iritadong sabi ko.

　　"And I'll never get tired for telling that it's only for your own good! For you to finally accept what happened behind and that will never be changed! But you! You can start again and change for good. Don't let your life trapped in the past, 'Ms. Savannah Brigoli Lacerna', pinagkatitigan ko siya ng masama nang mapansing may diin ang pagkabanggit niya ng pangalan ko.

　　"Can you please stop acting like you understand what I'm feeling! You could say that because you're not in my shoes!", bulyaw ko sa kanya.

　　"Come on Ms. Lacerna, keep calm, I'm just your Psychiatrist and I only giving you a piece of advice. Now can you please cooperate and just answer my questions?", striktong sabi niya pero dinig na dinig sa boses ang sinseridad at seryoso nito. Kaya nahihiya na lamang akong tumango.

　　"Do you have a hard time to sleep again?", seryosong tanong niya.

　　"Yeah", tipid na sagot ko.

　　"So it's him again?", tanong niya at tumango lamang ako upang iwasan ang sariling humagulhol na naman. Lalo nang tumutulo na naman ang luha ko.

　　"You're still affected.",aniya habang pinaikot-ikot ang ballpen at matiim na tinitigan ako na para bang binabasa niya ang emosyon ko. Yumuko na lamang din ako at nilalaro-laro ang daliri ko.

　　"Why can't you get over with it, Ms. Lacerna? Just accept that it meant to happen.", aniya at mataman akong tinitigan.

　　"You think that's easy?, How can I accept the thing that I waited the most, but....' pshhhh' it just suddenly vanish for one stupid decision." pigil- hagulhol na sabi ko.

　　" How can I accept the fact that he just left me in our wedding?. That could be our special day, but unexpectedly...just become a nightmare." punas-punas ko na ang luhang unti-unting dumadausdos sa pisngi ko.

　　"It's well prepared,

　　from reception, gowns, rings.. Tch! I waited for it, couz' I'm so excited to see what's his reaction when he heard my vow. ", hanggang sa sapo ko na ang noo ko at humagulhol na parang kahapon lang at preskong-presko pa rin ang mga nangyare sa akin.

　　"Paano?", hikbi ko at patuloy pa rin siya sa pakikinig sa akin ng atentibo.

　　"Paano ko tatanggapin? Kung pinagsisihan Kong hintayin pang dumating ang araw ng kasal namin, para saka ko sa kanya sabihin. Kung sana sinabi ko ng maaga, kung sana hindi ko napagdesisyonan na sa vow ko na sabihin...Hindi sana siya nawala.. Narinig niya sana bago siya nakapagdesisyon. Nalaman niya sana na tanggap ko pa rin siya at handa ko pa rin siyang pakasalan. Hindi sana niya ako iniwan.", tulala at may pait na pagkakasabi ko. Pero ramdam ko pa rin ang mga mata niyang nakatuon sa akin.

　　Kapagkuwan ay tumayo siya at lumapit sa akin. Hinagod niya ang likod ko para pagaanin ang aking loob.

　　Marami siyang sinabi sa akin pero sadyang hindi ko pa rin matanggap ang mga naririnig ko mula sa kanya. May mga itinanong siya, at kahit paulit-ulit lang niya iyong tinatanong sa akin gaya lang sa nakaraang session namin ay sinagot ko pa rin iyon ng detelyado. Sabi kasi niya ay makakatulong raw upang unti-unti ko na ngang matanggap na nangyare na ang nakatakdang mangyare. Na wala na talaga siya at iniwan niya na ako.

　　Pero hindi ko pa rin kaya.. Masakit pa rin...Sa tuwing naalala ko ang mga araw na lagi kaming magkasama hanggang sa bigla siyang nawala ay pinipiga pa rin niyon ang puso ko.